Zgodnie z definicją wykorzystywaną we współczesnych naukach o psychologii ludzkiego zachowania za asertywność uważa się odpowiednie wyrażanie swoich uczuć w dość zrozumiały sposób oraz umiejętne bronienie swoich praw przy respektowaniu zarówno praw jak i potrzeb osób innych.
Nieasertywne zachowania ze względu na wymuszanie życia z wewnętrznym konfliktem i nieumiejętnym wyrażaniem swoich potrzeb oraz praw negatywnie wpłynąć może zarówno na życie psychiczne jak i fizyczne każdego człowieka.
Asertywność pomaga w tworzeniu kariery zawodowej, nawiązywaniu wartościowych przyjaźni a nawet sprzyja w tworzeniu szczęśliwej rodziny rozumiejącej zarówno indywidualne potrzeby jak i prawa poszczególnych jej członków. Ponadto umiejętne wyrażanie swoich uczuć wyraźnie ogranicza pojawianie się stresowych sytuacji i w oczekiwany sposób polepszyć może naszą codzienność życia psychicznego.
Standardowe zachowanie asertywne nie jest rezultatem , który został przez naturę zakodowany w naszych genach i człowiek uczy się go z większym bądź mniejszym efektem przez cały okres swojego życia. Zdobywanie umiejętności asertywności jest długotrwałym i dość skomplikowanym procesem przede wszystkim dla osób, które zachowują się w sposób pasywny bądź agresywny w międzyludzkich relacjach.
Asertywność to w pierwszej kolejności odpowiednie wytyczenie granic, jakich nie powinny przekraczać osoby, z którymi wchodzimy nie tylko w rodzinne czy przyjacielskie ale również zawodowe relacje. Nauka tego rodzaju zachowania dąży do zminimalizowania podatności na wszelkiego rodzaju manipulacje wobec naszej osoby, umiejętną obronę własnych praw, szanowanie zdania innych i wykorzystywanie w trudnych sytuacjach kompromisu.